Το καλύτερο δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του.

     Καθόμασταν στο παγκάκι και περιμέναμε για κάτι καλύτερο.     Στην κυριολεξία καθόμασταν. Δεν κάναμε κάτι.    Απλά περιμέναμε.. Τους άλλους….    Να μας στείλουν εκείνοι τούτο το καλύτερο…     Ε λοιπόν  – όπως ήταν αναπόφευκτο -, την μέρα που γέμισε η πλατεία καφετιά φύλλα αποφασίσαμε να αποδεχθούμε το μοιραίο. Ήταν βέβαιο σε εμάς  πως αυτό που περιμέναμε δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του.     Να σας πω την αλήθεια εκείνη η στιγμή ήταν μια πραγματική στιγμή αμηχανίας. Δεν νιώθαμε πως έπρεπε να μάθουμε τον λόγο που τούτο το καλό δεν θα έρθει ποτέ σε μας. Που δεν θα φτάσει ούτε στον Γιώργη, ούτε στην Φανή μα ούτε και στον μικρό Γιαννάκη του Κωστή.  Εκείνη την στιγμή δεν είχε κανένα νόημα για μας αν εκείνο που περιμέναμε, αυτό το καλό ντε,  το ‘πνιξαν κάποιοι κατόπιν σχεδίου ή αν θέλετε κάποιος το σκούντηξε και εκείνο το άμοιρο έπεσε άθελα του στο βαθύ και ορμητικό ποτάμι..     Εκείνη την στιγμή απλά ήμασταν στεναχωρημένοι.         Αν δεν πιανόμασταν στα χέρια με τον Μπάμπη – επειδή τον κατηγόρησα πως περιμέναμε σε λάθος παγκάκι – ίσως σκεφτόμασταν μαζί να βρούμε μια λύση.     Τώρα τι να κάνω μόνος μου;      Σταυρουλάκης   Αρτεμ.   ΚωνσταντίνοςΟικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κηςΛογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης