Διασχίζοντας τα Καυδιανά δίκρανα
Διασχίζοντας τα Καυδιανά δίκρανα (1)
«Στον κόσμο των παιδιών τίποτα δεν γίνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια αντιληπτό και αισθητό, όσο η αδικία» έλεγε ο Πιπ, ο ήρωας του μυθιστορήματος «Μεγάλες Προσδοκίες» του Κάρολου Ντίκενς. «Όμως και οι ενήλικοι έχουν εξίσου οξυμένη αντίληψη της κατάφωρης αδικίας» , συμπληρώνει ο Οικονομολόγος Amartya Sen . Όλοι λοιπόν, μικροί – μεγάλοι, έχουν την απόλυτη αίσθηση της αδικίας σε ανεπτυγμένο μάλιστα, βαθμό. Τι κρίμα όμως, τούτο το φυσικό πλεονέκτημα, να μην έχει το αναμενόμενο αντίκρισμα, αφήνοντας έτσι την αδικία να ζει και να βασιλεύει σε τούτον εδώ τον κόσμο. Το να παρατηρείς την αδικία, έχοντας και το προαναφερόμενο ένστικτο, είναι μια εύκολη πράξη. Ο Πιπ στο τέλος του προαναφερόμενου μυθιστορήματος του Ντίκενς, ανοίγει τα παράθυρα και αναγκάζει την αγαπημένη του Εστέλλα να δει την αδικία στην σήψη και την παρακμή που υπήρχε παντού. Η παρατήρηση όμως της αδικίας, από μόνη της, βεβαίως και δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει σε αντίδραση. Η ευαισθητοποίηση δεν προκύπτει από την συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος είναι άδικος, μα από το γεγονός ότι κάποιες κατάφορες αδικίες είναι πρόδηλα επανορθώσιμες και μπορούν να εξαληφθούν. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν δει μπροστά του, ο παρατηρητής της αδικίας, μια λύση πρόδηλη, τέτοια που να ακυρώσει μια αδικία, δεν μπορεί να κινητοποιηθεί και συνεπώς συνεχίζει παθητικά να παρατηρεί. Στο σημείο αυτό του σκεπτικού ετούτου, παρουσιάζεται η ευθύνη των επιστημόνων/σπουδαγμένων όπου η γνώση τους στα πεδία της αδικίας (οικονομικά, νομικά, τεχνικά, πολιτικά κ.τ.λ.) θα μπορούσε να δώσει εκείνες τις λύσεις, τις πρόδηλες. Και αν αυτές δινόταν, μετά, δεν θα ήταν αναγκαίο να συνεχίσουν την προσπάθεια τους για την διόρθωση της αδικίας. Οποιοσδήποτε πολίτης θα αναλάμβανε – ως πολιτικός πλέον – να μετακινηθεί από την παρατήρηση της αδικίας στην ανάληψη δράσης για την ολική εξάλειψη ή της δυνητική μείωσης της αδικίας εκείνης. Η λύση η πρόδηλη λοιπόν το ζητούμενο. Τα άλλα έρχονται μόνα τους. Και αν εσείς, αγαπητοί μου αναγνώστες δεν βλέπετε κανέναν περιορισμό της αδικίας τότε πολύ απλά δεν παρουσιάζονται λύσεις πρόδηλες. Και αυτοί που δεν τις παρουσιάζουν είναι οι επιστήμονες, οι σπουδαγμένοι. Κι αν ίσως βλέπετε την αδικία ν’ αυξάνεται τότε, εκείνοι, όχι μόνον δεν προσφέρουν λύσεις μα αντίθετα τεχνηέντως περιπλέκουν τα προβλήματα. Τούτοι είναι οι πρώτοι υπαίτιοι. Τούτοι είναι που, είτε σιωπούν, είτε περιπλέκουν. Τούτοι είναι που τους έστειλαν οι γονείς τους να μάθουν γράμματα για να γίνουν άνθρωποι και κείνοι, μπερδεύτηκαν στον δρόμο και τελικά έγιναν πλούσιοι. Τούτοι φίλοι μου αναγνώστες, είναι αυτοί που συντηρούν την αδικία, που εγκλωβίζουν τους πολίτες στην παθητική παρατήρηση της, αναγκάζοντας τους να ταπεινώνονται αδιαλείπτως, αποδεχόμενοι εξευτελιστικούς όρους… Σταυρουλάκης Αρτεμ. ΚωνσταντίνοςΟικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κηςΛογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης
