Φοροαπόψεις: Ανάδειξη και σχολιασμός επίκαιρων φορολογικών, εργατικών, ασφαλιστικών και οικονομικών θεμάτων (24/08/2017)

Το ίδιο δεν ισχύει αν ιδιώτες πιστωτές καταψήφισαν την πρόταση αναδιάρθρωσης η οποία όμως εγκρίθηκε από την υπόλοιπη πλειοψηφία. Στην περίπτωση αυτή δεν είναι απαραίτητη η δικαστική επικύρωση της συμφωνίας αναδιάρθρωσης για να τεθεί σε ισχύ.

Σύμφωνα με την παράγραφο 4 του άρθρου 2 του νόμου, με τη σύμβαση αναδιάρθρωσης οφειλών του ν. 4469/2017 μπορούν να ρυθμιστούν οφειλές προς πιστωτές του αιτούντος που έχουν γεννηθεί έως και την 31η Δεκεμβρίου 2016. Ειδικά όσον αφορά τις οφειλές προς το Δημόσιο, αυτές μπορούν να υπαχθούν σε σύμβαση αναδιάρθρωσης, μόνο εφόσον είναι ήδη βεβαιωμένες στις 31 Δεκεμβρίου 2016. Το ίδιο ισχύει για τις οφειλές υπέρ τρίτων πιστωτών που βεβαιώνονται και εισπράττονται από τη Φορολογική Διοίκηση σύμφωνα με τις διατάξεις του Κ.Ε.Δ.Ε. Οι ανωτέρω οφειλές προς το Δημόσιο και υπέρ τρίτων υπολογίζονται με τις προσαυξήσεις ή τόκους εκπρόθεσμης καταβολής επ’ αυτών κατά το χρόνο υποβολής της αίτησης για υπαγωγή στο νόμο, σύμφωνα με το άρθρο 4 αυτού (μπορούμε να συμπεράνουμε πως αν στις 31 Δεκεμβρίου 2016 υπήρχε ληξιπρόθεσμη οφειλή αξίας 19.500 ευρώ και τον Νοέμβριο του 2017 λόγω προσαυξήσεων ξεπεράσει τις 20.000, η οφειλή αυτή μπορεί να ενταχθεί στον εξωδικαστικό μηχανισμό. Όπως είναι γνωστό, οφειλές κάτω των 20.000 ευρώ δεν εντάσσονται στον μηχανισμό αυτόν). Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με την παράγραφο 7 του άρθρου 2 του νόμου και το άρθρο 7 της Α.Υ.Ο. ΠΟΛ.1105/2017 δεν αποτελούν αντικείμενο σύμβασης αναδιάρθρωσης βεβαιωμένες οφειλές οι οποίες αφορούν σε ανάκτηση κρατικών ενισχύσεων που χορηγήθηκαν με τη σύσταση ειδικών αφορολόγητων αποθεματικών σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 22 του ν. 4002/2011 ή σύμφωνα με άλλες ειδικές διατάξεις. Το Δημόσιο δε συναινεί σε διαγραφή απαιτήσεών του, με την έννοια της παρ.2 του άρθρου 15 του ν.4469/2017 για βασική οφειλή από τελωνειακούς δασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίοι ως παραδοσιακοί ίδιοι πόροι, αποτελούν έσοδό της και αποδίδονται στον Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό, ακόμη και σε περίπτωση διαγραφής τους (άρθρο 1 παρ.3 της ΑΥΟ ΠΟΛ.1105/2017). Αντίθετα, κάθε οφειλή από φόρο εισοδήματος, Φ.Π.Α., ΕΝΦΙΑ και ασφαλιστικές εισφορές εντάσσεται κανονικά.

Με την απόφασή ΣτΕ 1364/2017 το Συμβούλιο της επικρατείας προσδιορίζει την πραγματική έννοια της παραγράφου 1 του άρθρου 18 του Κ.Φ.Δ., η οποία ορίζει ότι «Εκπρόθεσμη φορολογική δήλωση υποβάλλεται οποτεδήποτε μέχρι την έκδοση εντολής ελέγχου από τη Φορολογική Διοίκηση ή μέχρι την παραγραφή του δικαιώματος της Φορολογικής Διοίκησης για έλεγχο της αρχικής δήλωσης με όλες τις συνέπειες περί εκπρόθεσμης δήλωσης.»

Το ΣτΕ, έκρινε πως η διάταξη του άρθρου 18 παρ. 1 του ν. 4174/2013 αποβλέπει προφανώς στην ενθάρρυνση της οικειοθελούς συμμορφώσεως του φορολογουμένου προς τις φορολογικές του υποχρεώσεις και στην κατά τον τρόπο αυτόν εξασφάλιση της εξυπηρετούσης το δημόσιο συμφέρον ταχύτερης εισπράξεως των οφειλομένων φόρων, χωρίς την καθυστέρηση που συνεπάγεται η διενέργεια ελέγχου για τη διαπίστωση της φορολογικής υποχρεώσεως, η έκδοση σχετικής πράξεως και το ενδεχόμενο διοικητικής ή και δικαστικής αμφισβητήσεως αυτής, καθώς και η επιβάρυνση του φορολογουμένου με πρόσθετους φόρους, η οποία ενδεχομένως θα επιδείνωνε την οικονομική του κατάσταση και θα έθετε σε κίνδυνο την δυνατότητά του να ανταποκριθεί στις φορολογικές του υποχρεώσεις. Ενόψει του ως άνω επιδιωκομένου με την προαναφερθείσα διάταξη δημοσίου συμφέροντος σκοπού, η έννοια αυτής, παρά τη γραμματική της διατύπωση, είναι ότι εκπρόθεσμη φορολογική δήλωση υποβάλλεται οποτεδήποτε μέχρι όχι απλώς την έκδοση εντολής ελέγχου από τη φορολογική διοίκηση αλλά την κοινοποίηση αυτής στον φορολογούμενο Άλλωστε, ενόψει της αρχής της φανεράς δράσεως της Διοικήσεως, δεν μπορεί το χρονικό όριο εντός του οποίου μπορεί ο φορολογούμενος να ασκήσει δικαίωμά του να εξαρτάται από γεγονός άγνωστο σ’ αυτόν, όπως είναι η έκδοση εντολής ελέγχου. Εξάλλου, η υποβολή της δηλώσεως δεν αποκλείει τη διενέργεια στη συνέχεια ελέγχου προς διαπίστωση της ακρίβειας αυτής. Με άλλα λόγια το ΣτΕ κρίνει πως οι φορολογούμενοι μπορούν να υποβάλλουν εκπρόθεσμα πρώτη ή τροποποιητική φορολογική δήλωση ακόμη και ας έχει δοθεί εντολή ελέγχου αρκεί να μην τους έχει κοινοποιηθεί. Θυμίζουμε ότι η κοινοποίηση γίνεται εγγράφως και λαμβάνει χώρα από την ημέρα λήψης του εγγράφου από τον φορολογούμενο.

Σύμφωνα με το άρθρο 19 παρ. 5 περίπτωση α΄ του Κώδικα ΦΠΑ (ν. 2859/2000), δεν περιλαμβάνονται στη φορολογητέα αξία οι χορηγούμενες στον αγοραστή ή το λήπτη εκπτώσεις, εφόσον αποδεικνύονται από στοιχεία (π.χ. τιμολόγια), τα οποία εκδίδονται σύμφωνα με τις διατάξεις. Ειδικότερα, προκειμένου για εκπτώσεις που χορηγούνται λόγω κύκλου εργασιών, λαμβάνονται υπόψη, εφόσον τα παρεχόμενα ποσοστά γνωστοποιούνται στη ΔΟΥ του πωλητή ή του παρέχοντος υπηρεσίες, τουλάχιστον τέσσερις μήνες πριν από την πραγματοποίησή τους.

Τα χορηγούμενα ποσοστά έκπτωσης θα πρέπει να γνωστοποιούνται στον προϊστάμενο της αρμόδιας ΔΟΥ είτε με απλή δήλωση είτε με κατάθεση της οικείας συμφωνίας (εφόσον υπάρχει) και η δήλωση που δε θα είναι λεπτομερειακή ούτε ονομαστική κατά πελάτη, θα περιλαμβάνει τα πλήρη στοιχεία του υπόχρεου προμηθευτή, καθώς και το ποσοστό έκπτωσης που χορηγείται κατά κλιμάκιο τζίρου, ανεξάρτητα αν αυτό είναι με βάση την αξία ή με βάση την ποσότητα. Η χορηγούμενη έκπτωση δε θα μπορεί να υπερβεί το δηλωθέν ποσοστό του κλιμακίου στο οποίο αντιστοιχεί με βάση την αξία ή την ποσότητα.

Οι συμφωνίες μεταξύ επιτηδευματιών ή τρίτων δεν κατατίθενται στη ΔΟΥ αλλά καταχωρούνται σε κατάσταση που υποβάλλεται στη ΔΟΥ (π.χ. κατάσταση συμφωνητικών μεταξύ του φορολογούμενου και των πελατών ή προμηθευτών του). Στην παραπάνω κατάσταση αναγράφονται τα στοιχεία κάθε συμφωνητικού, μεταξύ των οποίων, το αντικείμενο του συμφωνητικού και το ποσό. Επομένως στην περίπτωση που δεν αναφέρεται το κλιμάκιο τζίρου επί του οποίου χορηγείται η έκπτωση, το οποίο αποτελεί και αντικείμενο του συμφωνητικού δεν εκπληρώνεται ο σκοπός του νόμου περί γνωστοποίησης της παρεχόμενης έκπτωσης. Κατά συνέπεια, δε μπορεί να γίνει δεκτή έκπτωση λόγω τζίρου και να μην περιληφθεί το αντίστοιχο ποσό στη φορολογητέα αξία, όταν δεν αναφέρονται τα ποσοστά έκπτωσης κατά κλιμάκιο τζίρου.