Ο δούλος και ο Σπάρτακος

Κωνσταντίνος Δημ. ΓραβιάςΠτυχιούχος Οικον. Παν/μίου ΠειραιάΛογιστής – φοροτεχνικόςΠάλι ο ίδιος Γολγοθάς στο βάθος του ορίζοντα. Με βήμα αργό και πνευμόνια κουρασμένα βαδίζει ασταμάτητα πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο στους πρόποδές του. Στο δισάκι που έχει στον ώμο του κουβαλά ακόμη τα όνειρα που είχε από μικρό παιδί. Θα τον ανέβει και φέτος αυτόν το λόφο, το ξέρει πολύ καλά, άλλωστε το κάνει κάθε χρόνο, παρόλο που βαραίνει την πλάτη του σχεδόν μισός αιώνας. Στον πηγεμό αυτόν η ψυχολογία του μοιάζει συχνά με καρδιογράφημα μαραθωνοδρόμου την ώρα που κόβει το νήμα του τερματισμού. Καθώς προχωρά δέχεται αγόγγυστα τα ραπίσματα που έρχονται το ένα μετά το άλλο, όμως αντέχει ακόμη, για πόσο άραγε! Νιώθει μόνος σ’ αυτή την ανηφορική πορεία προς την κορυφή. Το τοπίο μοιάζει σεληνιακό, απόκοσμο. Στρέφοντας το βλέμμα του αριστερά και δεξιά βλέπει κι άλλους που ακολουθούν σιωπηλά την ίδια πορεία πάνω στον κακοτράχαλο δρόμο. Ακούγεται το σύρσιμο των ποδιών τους και κάπου κάπου ένας ήχος σαν μουρμουρητό που βγαίνει από τα χείλη πολλών. Ένας ήχος συνεχόμενος, υπόκωφος που χάνεται τελικά στην πνιγηρή ατμόσφαιρα. Βαδίζουν όλοι με τον ίδιο αργό ρυθμό, σαν μηχανικά ρομπότ, θαρρείς πως είναι ανδρείκελα μιας άλλης εποχής. Δεν λοξοδρομεί κανένας, τα μάτια κοιτούν το χώμα και τα πόδια υπακούουν στις ορμήνιες του μυαλού που το δίδαξαν επιμελώς τόσα χρόνια, το γαλούχησαν τόσο επιτηδευμένα να μην αντιδρά. Μα, σαν φτάσουν με κόπο και φέτος στο ύψωμα, δεν θα νιώσουν ούτε στιγμή τη χαρά του ορειβάτη που κατακτά την κορυφή. Θα πάρουν μια βαθιά ανάσα, θα κοιταχτούν με βλέμμα παγωμένο, με την ψυχή αφυδατωμένη από συναισθήματα και θα αρχίσουν τον κατήφορο μέχρι να ξεκινήσουν και πάλι την αέναη αυτή προσπάθεια. Βολικά κουλουριασμένοι θα κυλούν για να φτάσουν. Η διαδρομή γνωστή, το μονοπάτι δύσβατο και τίποτε δεν αλλάζει στον μικρόκοσμό τους. Και κάπως έτσι θα κινήσουν πάλι από την αρχή, μόνο που κάποιοι θα λείψουν, γιατί απλά δεν άντεξαν και ταξιδεύουν για αλλού. Όμως, ο Σπάρτακος υπάρχει ανάμεσά τους, βαδίζει μαζί τους και περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Αυτός ο επαναστάτης είναι κουρνιασμένος στις ψυχές τους. Δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια να κοιτάξουν μέσα τους και να τον φέρουν στην επιφάνεια. Αρκεί να πιστέψουν στον εαυτό τους, να παλέψουν, να σπάσουν τα δεσμά και εν τέλει να υλοποιήσουν τα όνειρα που ακόμα κουβαλούν στο δισάκι που έχουν στον ώμο τους. Άλλωστε, δεν είναι το βουνό μπροστά τους που τους εξαντλεί επειδή πρέπει να το ανέβουν, αλλά το χαλίκι που έχουν στα παπούτσια τους..