ΣτΕ 351/2019 Διάκριση από μέτρα ανόρθωσης οικονομικής ζημίας του Δημοσίου – Πρόσθετος φόρος για ανακριβή φορολογική δήλωση

Πηγή http://www.humanrightscaselaw.gr/

ΣτΕ Β΄ Τμ. 351/2019 επταμ. Έννοια (χρηματικής) διοικητικής κύρωσης – Διάκριση από μέτρα ανόρθωσης οικονομικής ζημίας του Δημοσίου – Πρόσθετος φόρος για ανακριβή φορολογική δήλωση (άρ. 1 παρ. 1 περ. β΄ του ν. 2523/1997) Ο προβλεπόμενος από το άρ. 1 του ν. 2523/1997 «πρόσθετος φόρος», για ανακριβή δήλωση φορολογίας εισοδήματος των χρήσεων 2003 και 2004, παρά τη νομοθετική ονομασία του ως «φόρου» και την κλιμάκωσή του βάσει ποσοστού (3%, σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 1 παρ. 1 περίπτ. β του ν. 2523/1997, που ίσχυε ως προς τα παραπάνω εισοδήματα) επί του διαφυγόντος, συνεπεία της ανακριβούς δήλωσης, φόρου, για κάθε μήνα καθυστέρησης της διαπίστωσης και, περαιτέρω, της πληρωμής της γεννηθείσας φορολογικής οφειλής [βλ. σχετικά και την αιτιολογική έκθεση του σχεδίου του ν. 2523/1997, από την οποία προκύπτει ότι με τη ρύθμιση περί πρόσθετου φόρου του άρθρου 1 σκοπήθηκε, μεταξύ άλλων, η συνάρτηση του ύψους του με τον χρόνο περαίωσης της φορολογικής υπόθεσης, ώστε να καταργηθεί το «πράγματι άδικο σύστημα να καταβάλλει τον ίδιο πρόσθετο φόρο τόσο αυτός που εκπληρώνει τη φορολογική του υποχρέωση σε σύντομο χρόνο όσο και εκείνος που την εκπληρώνει μετά από δεκαετίες», που «όχι μόνο δεν αποτελούσε κύρωση σε βάρος του παραβάτη της φορολογικής νομοθεσίας, αλλά αντίθετα αποτελούσε κίνητρο προσφυγής στα διοικητικά δικαστήρια, με πρωταρχικό σκοπό να επιμηκύνεται ο χρόνος καταβολής του κύριου και πρόσθετου φόρου»], δεν μπορεί να θεωρηθεί, τόσο ενόψει του ρητού χαρακτηρισμού του από το νομοθέτη ως διοικητικής κύρωσης (βλ. την αιτιολογική έκθεση του νόμου 2523/1997 και, ιδίως, τον τίτλο του Πρώτου Μέρους του νόμου αυτού, στο οποίο περιλαμβάνονται τα άρθρα του 1 και 2) όσο και ενόψει του ως άνω ιδιαίτερα υψηλού ποσοστού, ανερχόμενου σε 36% ετησίως (ποσοστό πολύ μεγαλύτερο του γενικώς ισχύοντος από το έτος 2004 και μετά επιτόκιου υπερημερίας, που δεν έχει υπερβεί το 12,25%), ότι επιδιώκει την ανόρθωση της οικονομικής ζημίας του Ελληνικού Δημοσίου από την καθυστερημένη επιβολή και, συνακόλουθα, είσπραξη του οφειλόμενου φόρου, αλλά σκοπεί στην πρόληψη (γενική και ειδική) και στην καταστολή των σχετικών παραβάσεων, στο πλαίσιο της θεραπείας του επιτακτικού δημόσιου σκοπού της πλήρους συμμόρφωσης των φορολογούμενων προς τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους και της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής. Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, ο επίμαχος «πρόσθετος φόρος» του άρθρου 1 του ν. 2523/1997 έχει το χαρακτήρα διοικητικής κύρωσης.[βλ.και παρόμοια κρίση στην ΣτΕ Β΄ Τμ. 352/2019 επταμ., όσον αφορά τον πρόσθετο φόρο για ανακριβή δήλωση ΦΠΑ των διαχειριστικών περιόδων 2003, 2005 και 2006]