Το σχόλιο της Δευτέρας – Μεγαλώνει, όμως δεν τον φοβίζουν οι αριθμοί που σχηματίζουν τις δεκαετίες

Ακούγοντας τυχαία στο ραδιόφωνο το υπέροχο ορχηστρικό κομμάτι του μεγάλου Μίμη Πλέσσα «η βόλτα των ερωτευμένων» (από τον δίσκο «Οι θαλασσιές οι χάντρες»), το μυαλό του γέμισε με αναμνήσεις, εικόνες, μυρωδιές κι ένα αίσθημα αναπόλησης πλημμύρισε το σώμα του. Ανατρέχει στα παλιά κι έπειτα η νοσταλγία δίνει τη σκυτάλη στη σκέψη που δεν ήθελε δα και πολύ για να τρέξει βιαστικά με τη γνώριμη ταχύτητά της. Πάντα είναι μαγικά τα ταξίδια της σκέψης έστω κι αν κάποιες φορές σε γυρίζουν πίσω. 

Κάτι μουρμούρισε, μεγαλώνει! Είναι όμως τελικά τόσο άσχημο αυτό;

Μεγαλώνει, όμως τα νούμερα της ηλικίας του δεν τον αγχώνουν, δεν τον φοβίζουν οι αριθμοί που σχηματίζουν τις δεκαετίες, άλλωστε η ζωή του ήταν ανέκαθεν μπλεγμένη με αριθμούς. Το πέρασμα του χρόνου δεν το αγγίζει πια, απολαμβάνει τη διαδρομή, τον πηγεμό, είτε φορώντας το σακάκι στο γραφείο ή σεργιανώντας στα παλιά σοκάκια της πόλης με τις αθλητικές φόρμες του.

Μεγαλώνει, αλλά συνάμα ωριμάζει. Η κρησάρα του χρόνου τον βοηθά να ξεχωρίζει τους αληθινούς φίλους από τους γνωστούς, εκείνους που χαίρονται πραγματικά με τη χαρά του και λυπούνται όταν πονά. Έχει πλέον κοντά του μόνο λίγους, εκείνους που του στάθηκαν, που μοιράστηκαν μαζί τα ίδια όνειρα, τα γέλια, τις πίκρες, τις αγωνίες, εκείνους που πορεύονται αντάμα. Έδιωξε τους δαίμονες που τον κυνηγούσαν, τα βρήκε με τον εαυτό του, έψαξε μέσα του, ενώ οι φόβοι του σταφίδιασαν, στριμώχτηκαν σε μια γωνιά χωρίς να τον απασχολούν πια. Έκαψε στη φωτιά όλα εκείνα τα εμπόδια που στέκονταν στο δρόμο του, κλώτσησε μακριά οτιδήποτε «τοξικό» ήταν δεμένο στα πόδια του σαν βαρίδι και τώρα βαδίζει απελευθερωμένος.

Μεγαλώνει, όμως διατηρεί ακόμη ζωντανό εκείνον τον πιτσιρικά που βρίσκεται ακόμη μέσα του. Γίνεται σοφότερος, χωρίς να χάνει τη φρεσκάδα του, ξέρει τώρα πως η ουσία βρίσκεται στα απλά, στις στιγμές, σ’ ένα χαμόγελο, στα ταξίδια, στις διαδρομές, στις περιπλανήσεις. Δεν αναλώνεται σε ανούσια πράγματα, σε ψευτοδιλήμματα κι ανιαρές συζητήσεις και συναναστροφές. Δεν συμμετέχει πλέον σ’ αυτή την ατέρμονη «λεξιμαχία» που διεξάγεται παντού στους κόλπους της αληθινής κοινωνίας, αλλά και της «ηλεκτρονικής» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η «δεξιά», η «αριστερά», ο «σοσιαλισμός», οι «προοδευτικοί», το «κατεστημένο» και άλλα πολλά είναι γι΄ αυτόν οι μύδροι μιας ματαιολογίας, όπου κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς υπερασπίζεται και τι ακριβώς πολεμά! Δεν σπαταλά το χρόνο του οπουδήποτε.

Έμαθε πως η κάθε ρυτίδα του προσώπου του δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα μιας στιγμής. Χαμόγελα, πίκρες, κλάμα, θυμός, αγωνία, όλα άφησαν το αποτύπωμά τους, μικρές χαρακιές στο πρόσωπο. Μέσα στη ψυχή του στην πορεία των ετών χτίστηκε ένα ολόκληρο μουσείο που φιλοξενεί γλυπτά, εικόνες, σχέδια όλων των ανθρώπων που τον συγκίνησαν κάποτε, μερικές υπέροχες φυσιογνωμίες, μα και πολλές μέτριες, που μόλις φαίνονται, θαρρείς είναι σκιές.

Μεγαλώνει και συνεχίζει να τολμά, σπάει τα στεγανά, γίνεται πρωταγωνιστής στη ζωή του και όχι απλά κομπάρσος, ενώ έπαψε να πιστεύει πια στα παραμύθια. Τα λάθη που έκανε του έδειξαν τελικά το σωστό δρόμο. Τώρα πλέον δεν συμβιβάζεται, διεκδικεί και φτιάχνει το μέλλον του όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι αυτό. Δημιουργεί αναμνήσεις γιατί αυτές θα μείνουν στο τέλος.

Μεγαλώνει όμως δεν αλλάζει, παραμένει αυτός που ήταν. Έχει καταλάβει πολύ καλά πως «Όταν η παρτίδα του σκακιού τελειώσει, οι στρατιώτες, οι πύργοι, οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες, όλοι επιστρέφουν στο ίδιο κουτί». Είναι ανάλαφρος, σχεδόν πετά, δεν τον βαρύνουν οι δεκαετίες που κουβαλά. Ζει αληθινά τώρα.

Μεγαλώνει, αλλά τελικά δεν είναι διόλου άσχημο αυτό….